 Znani piłkarze
Zinedine Zidane
Zinedine Zidane urodził się w 1972 roku w Marsylii we Francji, dokąd przyjechali z Algierii jego rodzice. Ma siostrę i trzech braci. Z racji arabskiego pochodzenia Zinedine jest muzułmaninem. Jego imię znaczy podobno „piękno walki”. Dorastał w biednej dzielnicy Marsylii, gdzie roiło się od przestępców, handlarzy narkotyków. Codziennością były walki ulicznych gangów. Jednak nigdy nie pociągało go życie ulicy, liczył się tylko futbol. W dzieciństwie wielokrotnie padał ofiarą rasistowskich zaczepek i pozostawiało to trwały ślad w jego psychice. Zawsze miał w głowie tylko piłkę, bardzo chciał zrobić karierę, grał więc, ale i jednoczenie pracował jako magazynier. Myślał, że jeśli nie powiedzie mu się w sporcie, to zostanie na zawsze magazynierem.
W wieku 8 lat zaczął kopać piłkę w niewielkim klubie US Saint-Henri. Jego pierwszym trenerem był Robert Cantenero. W wieku 14 lat przeniósł się do regionalnego centrum sportu Septemes Sports Olympiques w Aix-en-Provance. Grał tam aż do szesnastego roku życia. Swój pierwszy ligowy występ zaliczył w klubie o nazwie Cannes w 1989 roku w meczu przeciwko Nantes, a za swoją pierwszą bramkę strzeloną 8 lutego 1991 roku prezydent dał mu samochód Renault Clio. Zidane już w wieku szesnastu lat trafił do francuskiej reprezentacji juniorów. Tutaj spotkał Christophe’a Dugarry’ego, do dziś swego najlepszego przyjaciela. Ponieważ Cannes spadło do drugiej ligi, w 1992 roku przeniósł się do Girondins Bordeaux, które kupiło go za 3 miliony franków. Tam jego talent rozkwitał. 17 lipca 1994 roku zaliczył swój debiut w seniorskiej reprezentacji Francji w meczu z Czechami (2:2). Strzelił w nim obie bramki. W 1996 roku pomógł tej drużynie awansować do finału Pucharu UEFA, choć zaczynała ona rywalizację od rozgrywek Pucharu Intertoto. Mimo porażki w finale z Bayernem Monachium francuski playmaker był wyróżniającą się postacią w tym spotkaniu i na jego transfer do jednego z „futbolowych gigantów” nie trzeba było długo czekać.
Nowy sezon Zidane rozpoczął już w barwach Juventusu Turyn, które kupiło go za 4,5 miliona dolarów. W ciągu dwóch pierwszych sezonów gry w tym zespole Francuz dwukrotnie sięgnął po mistrzostwo Włoch, wygrał Ligę Mistrzów i zdobył Superpuchar Europy. W 1998 roku Zidane – lider narodowego zespołu Francji – przyczynił się do zdobycia pierwszego w historii Trójkolorowych mistrzostwa świata. Zizou był gwiazdą finału mundialu, w którym strzelił dwie bramki, a zespół prowadzony przez Aimé Jacqueta pokonał 3:0 Brazylię. Dwa lata później Zizou i spółka poszli za ciosem i wygrali turniej Euro 2000 rozgrywany na boiskach Belgii iHolandii.
Latem 2001 roku Zidane stał się głównym celem transferowym Realu Madryt. Prezes „Królewskich” chciał go mieć w swoim zespole za wszelką cenę. I tak, dołączając do drużyny z Madrytu, stał się najdroższym piłkarzem w historii futbolu! Jego transfer z Juventusu do Realu Madryt był jednym z największych wydarzeń sezonu. Kwota 65,4 miliona dolarów, którą zapłacili za niego Hiszpanie, do dziś jest nie pobitym rekordem transferowym w piłce nożnej. Już w następnym roku triumfował z Realem w Lidze Mistrzów. Drugi sezon w Realu był równie dobry jak poprzedni, chociaż „Królewscy” nie zdołali obronić Pucharu Mistrzów. Zdobyli za to 29 tytuł Mistrza Hiszpanii oraz Superpuchar Hiszpanii. Wraz z przyjściem nowego trenera, Zidane został przesunięty na lewą pomoc. Tam radził sobie dużo gorzej i to miało odbicie na grze zarówno jego, jak i całego zespołu.
Zidane jest znany przede wszystkim z perfekcyjnej techniki i umiejętnego dyrygowania zarówno zespołem klubowym, jak i reprezentacją. O jego wartości Francuzi przekonali się na MŚ w 2002 roku, gdy… zabrakło go w składzie. Kontuzja uniemożliwiła mu występy na kilku spotkaniach w tych finałach i bez niego Francuzi nie zdołali wygrać nawet jednego meczu. Francuz potrafi jednak także strzelać wspaniałe bramki. Jego dwa trafienia w finale MŚ w 1998 roku przeciwko Brazylii czy fantastyczny gol w finale Ligi Mistrzów przeciwko Bayerowi Leverkusen w maju 2002 roku są wciąż przypominane w stacjach telewizyjnych przy różnych okazjach. Zidane jest urodzonym rozgrywającym. Widzi na boisku prawie wszystko, podaje co do centymetra przez całe boisko. Świetny drybling, silny i celny strzał na bramkę, obunożność – Takich przykładów jego geniuszu jest wiele. Jest on po prostu piłkarzem kompletnym, niepowtarzalnym i jednym z najlepszych na świecie. Po Mistrzostwach Świata w 2006 roku w Niemczech zdecydował się zakończyć karierę sportową.
Franz Beckenbauer
Data i miejsce urodzenia: 11.09.1945, Monachium
Narodowość: Niemcy
Pozycja na boisku: Obrońca
Największe osiągnięcia
Mistrz Świata z 1974 roku (RFN)
Wicemistrz Świata z 1966 roku (Anglia)
Brązowy medalista z 1970 roku (Meksyk)
Mistrz Europy z 1972 roku
Wicemistrz Europy z 1976 roku
Trzykrotny zdobywca Pucharu Europy – 1974, 1975, 1976 (Bayern Monachium)
Zdobywca Pucharu Zdobywców Pucharów – 1967 (Bayern Monachium)
Zdobywca Pucharu Interkontynentalnego – 1976 (Bayern Monachium)
Pięciokrotny Mistrz Niemiec – 1969, 1972, 1973, 1974, 1982
Trzykrotny zdobywca Pucharu Niemiec – 1966, 1969, 1971
Dwukrotny zdobywca Złotej Piłki(1972, 1976), oraz dwukrotnie drugi (1975, 1975)
Najlepszy Piłkarz Świata według World Soccer – 1972, 1976
Czterokrotnie wybierany najlepszym Piłkarzem Niemiec
Laureat nagrody (wraz z Pele) Piłkarz Stulecia FIFA i Osobowości Piłkarska
Pięciokrotnie na turniejach mistrzowskich wybierany do najlepszej „11” turnieju
Strzelec 13 goli w 103 występach w Reprezentacji RFN
Ogółem strzelec 81 goli w 587 meczach seniorskich
Jako trener:
Mistrz Świata z 1990 (RFN)
Wicemistrz Świata z 1986 (RFN)
Mistrz Bundesligi z 1994 (Bayern Monachium)
Mistrz Francji z 1991 (Olympique Marsylia)
Zdobywca Pucharu UEFA 1996 (Bayern Monachium)
Biografia
Franz Beckenbauer uznawany jest za najlepszego obrońcę wszech czasów. Jest także jednym z najbardziej utytułowanych piłkarzy w historii. Beckenbauer to największa legenda niemieckiej piłki. Przez ponad dekadę przyczyniał się do największych sukcesów niemieckiej piłki, zarówno reprezentacyjnej jaki i klubowej. Zyskał przydomek „Cesarz”, bo jako jeden z dwóch zawodnikówzdobył Mistrzostwo Świata jako piłkarz i trener. Posiadał nienaganną technikę, a jego gra była niezwykle elegancka i pomysłowa. W rzeczywistości był piłkarzem bardzo wszechstonnym. Grając jako „stoper”, często brał się za rozgrywanie piłki, a także uczestniczył w atakach, zmieniając funkcję i postrzegania „libero”.
Kariera klubowa
Franz Beckenbauer urodził się w roku zakończenia II wojny światowej i wychowywał się w ruinach Monachijskiego miasta w „lepszej”: części powojennych Niemczech. Był drugim dzieckiem Franza Beckenbauera Sr. i jego żony Antonie. Ojciec Franza nie był wielkim fanem piłki nożnej jednak nie wpłynęło to na młodego Beckenbauera, który rozpoczął swoją przygodę z piłką nożną wieku 9 lat z zespołem SC Monachium ’06. Zaczynał jako środkowy pomocnik, a jego pierwszym idolem piłkarskim był Fritz Walter. Problemy finansowe klubu sprawiły, że musiał przejść do miejscowego rywalaBayernu Monachium. Tam też pozostał przez kolejne 18 lat!
Zanim Franz Beckenbauer trafił do drużyny seniorskiej minęło parę lat, ale ostatecznie stało się to 6 czerwca 1964 roku w meczu z Stuttgarter Kickers. Dobry sezon Bayernu poskutkował wcieleniem klubu do nowo-powstałej Bundesligi. Beckenbauer jako gracz rozwijał się w zawrotny tempie. W 1966 roku zdobył Puchar Niemiec, a rok później wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów. W 1968 Franz Beckenbauer był już kapitanem monachijskiej drużyny. Kariera Beckenbauera biegła praktycznie równolegle z innym wybitnym niemieckim piłkarzem Gerdem Mullerem, z którym Franz grał w Bayernie i Reprezentacji RFN.
W 1969 roku po raz pierwszy zdobył Mistrzostwo Niemiec. Pierwsze z czterech które wywalczył z Bayernem. Jednak największe sukcesy z Bayernem osiągnął na arenie międzynarodowej, kiedy to w latach 1974- 1976, trzy razy z rzędu sięgnął po Puchar Europy. W 1974 r. klub z Monachium pokonał w dwumeczu Atletico Madryt. Rok później w finale Beckenbauer z kolegami pokonał Leeds United. Rok 1976 to trzeci Puchar Mistrzów Beckenbauera. Ukoronowaniem kolejnego sukcesu w europejskich pucharach było przyznanie Beckenbauerowi drugiej Złotej Piłki.
W 1977 roku Franz Beckenbauer odszedł z Bayernu i przyjął lukratywny kontrakt za Oceanu przechodząc do New York Cosmos – klubu w którym kończył właśnie karierę Pele. Franz spędził tam cztery sezony, sięgając trzykrotnie po Soccer Bowl i zostającym najlepszym graczem ligi.
W wieku 35 lat powrócił do RFN i związał się na dwa lata z Hamburgiem SV. Przez dwa sezony rozegrał 37 spotkań i zdobył piąte Mistrzostwo Bundesligi. Na zakończenie swojej niezwykłej kariery powrócił do New York Cosmos by 1983 roku zakończyć karierę piłkarską.
Kariera Reprezentacyjna
Świetne występy w Bayernie sprawiły, że Beckenbauer już jako 20-latek zadebiutował w Reprezentacji RFN. Wziął udział w Mistrzostwach Świata w Anglii (1966), na których doszedł z kolegami aż do finału, gdzie w pamiętnym meczu RFN uległo Anglii 4:2. Początek turnieju dla młodego Beckenbauera zaczął się wyśmienicie, w meczu Szwajcarią strzelił on dwie bramki. W ćwierćfinałowym meczu z Urugwajem również wpisał się na listę strzelców. Podobnie było w półfinale, gdzie w meczu z podtekstem politycznym, Niemcy spotkali się z Związkiem Radzieckim, wygrywając 2:1. W finale z Anglią, nowo narodzona międzynarodowa gwiazda futbolu w postaci Beckenbauera, spotkała się z już uznaną legendą angielskiej piłki – Bobbym Charltonem. Do rozstrzygnięcia spotkania był potrzebna dogrywka, w której Anglia strzeliła dwie bramki, w kontrowersyjnego gola na 3:2, kiedy to piłka wylądowała w okolicach linii bramkowej.
Na tym turnieju Beckenbauer został wyróżniony tytułem Najlepszego Piłkarza Młodego Pokolenia.
Cztery lata później na mundialu w Meksyku, Franz był już jedną z największych gwiazd Futbolu, choć Beckenbauera przyćmił napastnik drużyny RFN i kolega z klubu – Gerd Muller. Po przebrnięciu fazy grupowej RFN spotkało się z Anglią. Rewanż się udał, Niemcy wygrali 3:2 po dogrywce, a jednego z goli strzelił Beckenbauer. Ostatecznie RFN odpadło z półfinale, ale wygrało mecz o trzecie miejsce z Włochami. W ten sposób „Cesarz” miał w dorobku brąz i srebro, brakowało mu jedynie złota.
Pierwszy wygranym turniejem mistrzowski Beckenbauera były Mistrzostwa Europy w 1972 roku. Tak talent Niemca objawił się na dobre. Mimo iż to Muller strzelał bramkę za bramką, to wszechstronną i niezwykle efektywną grę Beckenbauera doceniono najbardziej. W miniturnieju(były tylko cztery zespoły) odbywającym się w Belgii, RFN pokonało w finale ZSRR 3:0. Beckenbauer zdobył też Mistrzostwo Niemiec i nie mogło być inaczej, Złota Piłka France Football powędrowała w jego ręce.
Wówczas Reprezentacja Niemiec Zachodnich był niezwykle silna, a jej trzonem i filarem był właśnie Franz Beckenbauer. Nic dziwnego że na MŚ w 1974 roku, rozgrywanym na własnym podwórku byli jednymi z głównych faworytów. Ale łatwo nie było, gdyż już w pierwszej grupie RFN zostało pokonane przez „kolegów” zza muru – NRD.
W drugiej fazie grupowej, w meczu decydującym o awansie do finału. Niemcy spotkali się ze rewelacja turniej świetnie grającą Polską. W słynnym meczu na wodzie, gol Mullera przesadził o awansie. Tak ekipa Niemiecka z Beckenbauerem na czele zmierzyła się z „futbolem totalnym”, reprezentowanym przez znakomitych Holendrów z Johanem Cruyffem. W meczu starło się zatem dwóch geniuszy futbolu. Beckenbauer dyrygował obroną tak, że Holendrzy nie mogli wykorzystać swoich możliwości i umiejętności, mecz zakończył się zwycięstwem RFN 2:1. „Cesarz” jako kapitan drużyny, podniósł po raz pierwszy nowe trofeum Puchar Świata FIFA, (wcześniej był Puchar Nike). Niemcy też jako pierwsi zdobyli pod rząd ME i MŚ, Beckenbauer ma w dorobku medale MŚ każdego kruszcu.
Ostatnim wielkim turniejem „Cesarza futbolu” były Mistrzostwa Europy w 1976 roku. Reprezentacja RFN już bez Gerda Mullera, doszła do finału gdzie przegrał z Czechosłowacją. Beckenbauer zdobył swój piąty medal z turniejów mistrzowskich, będąc pod tym względem rekordzistą.
Kariera trenerska
Fanz Beckenbauer jako piłkarz stał się ikoną o wielką osobistością niemieckiej piłki. Nic więc dziwnego, że zaraz po zakończeniu kariery, w 1984 roku zaproponowano mu objęcie posady trenera Reprezentacji RFN. „Cesarz” miał poprowadzić Niemcy na MŚ w 1986 roku. Wyszło mu to całkiem dobrze, gdyż na mundialu w Meksyku dotarł aż do finału, gdzie uległ Argentynie ze wspaniałym Diego Maradoną w składzie.
Mimo, iż Niemcy zawsze celowały w największe cele, srebro MŚ nie zostało odebrane jako porażkę. Beckenbauer prowadził reprezentację do mundialu w 1990 roku. We Włoszech jego ekipa z nowymi gwiazdami niemieckiej piłki jak Lothar Matthaus czy Jurgen Klinsmann, zdobyła trzeci Puchar Świata. Po drodze podopieczni Beckenbauera pokonali Holandię z Gullitem i van Bastenem, Anglię, Czechosłowację i Argentynę z Maradoną, w rewanżowym finale z przed czterech lat. W ten sposób Franz Beckenbauer stał się drugim piłkarzem po Mario Zagallo, któremu udała się sztuka zdobycia mistrzostwa jako trener i piłkarz.
Po tym niezwykłym osiągnięciu Beckenbauer rozstał się z reprezentacją i wziął się za trenerkę klubową. Pierwszą team z którym pracował był francuski Olympique Marsylia, lecz był to tylko czteromiesięczny epizod, po którym zmienił posadę na dyrektora technicznego klubu.
W 1991 roku został Wiceprezesem, a trzy lata później prezesem Bayernu Monachium. Jako trener klubu z Monachium pracował w 1994 i 1996 roku sięgając po Mistrzostwo Niemiec i Puchar UEFA.
W 1998 roku został został także wiceprezesem Niemieckiego Związku Piłki Nożnej, przyczyniając się do zorganizowania w 2006 r. Mistrzostwo Świata w Niemczech.
Podsumowanie
Franz Beckenbauer nigdy nie schodził poniżej swego wysokiego poziomu, w plebiscycie Franz Football był obecny w pierwszej piątce aż 10 razy! Zajął drugą pozycję za Johanem Cruyffem, w rankingu IFFHS (Międzynarodowa Federacja Historyków i Statystyków Futbolu) europejskiego piłkarza XX wieku oraz trzecią pozycję wśród piłkarzy świata. Mecz pożegnalny Beckenbauera z klubem z Monachium odbył się z 33-letnim opóźnieniem (2010), gdyż w 1977 roku, ówczesne włodarze klubu nie zgodzili się, aby w szczególny sposób pożegnać ikonę Bayernu.
Beckenbauer był wielokrotnie wyróżniany odznaczeniami cywilnymi m.in. Krzyżem Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec i Krzyżem Komandorskim Zasługi Republiki Federalnej Niemiec. Na jego cześć wybito również monetę z jego podobizną. Beckenbauer pełni funkcję ambasadorem futbolu na całym świecie.
Beckenbauer prywatnie
Beckenbauer był trzykrotnie żonaty i ma pięcioro dzieci, z których jedno – Stephan – był zawodowym piłkarzem. Znana jest afera z lat jego młodości, kiedy to w wieku 18 lat spłodził dziecko i nie wyraził chęci poślubienia swojej dziewczyny, za co został niemal wyrzucony z klubu. W wolnych chwilach lubi grać w golfa. Beckenbauer mieszka od 1982 roku w austriackim Tyrol Oberndorf. Udziela się także jako komentator i autor artykułów w gazecie Bild.
Diego Armando Maradona
Przez fachowców i kibiców na całym świecie uważany jest za jednego z najlepszych piłkarzy w historii piłki nożnej. W Argentynie, kraju swojego pochodzenia jest żywą legendą, obiektem kultu, mężczyźni widząc go przed swoimi oczyma mdleją, kobiety piszczą z podniecenia. Mimo przygody z narkotykami, uzależnienia i detoksu pozostał narodowym autorytetem, u którego zasięgnąć można opinii na każdy temat.
Urodził się 30 października 1960 roku w miejscowości Villa Fiorito położonej niedaleko Buenos Aires. Profesjonalną karierę piłkarską rozspoczął w 1976 roku podpisując kontrakt z Argentinos Juniors, łacząc się z tym klubem na kolejne 5 lat. W 1981 roku przeniósł się do Boca Juniors, gdzie rozegrał 40 meczów i strzelił 28 goli. Po ledwie roku spędzonym w legendarnej drużynie zdecydował się na opuszczenie rodzinnego kraju. Na kraj najlepszy do dalszego rozwoju wybrał Hiszpanie, łącząc się z FC Barceloną, zdolną wyłożyć za niego olbrzymie, jak na tamte czasy pieniądze (10 milionów dolarów). W „Dumie Katalonii” nie odnosił jednak wielkich sukcesów, przyszły one dopiero po przeprowadzce do Włoch. W barwach SSC Napoli stał się ikoną włoskiego klubu. Grając tam w latach 1984 – 1991 wygrał dwukrotnie mistrzostwo Włoch (1986/1987 i 1989/1990), Puchar Włoch (1987), Puchar UEFA (1989) oraz Superpuchar Włoch.
W reprezentacji Argentyny grał od 1977 roku. W 1982 roku znalazł się w szerokiej kadrze, która pojechała na Mistrzostwa Świata do Hiszpanii. Argentyna odpadła dość szybko, bo już w drugiej rundzie, przez co Maradona nie mógł zaprezentować światu swoich niebywałych umiejętności. Zamiast tego udało mu się zaprezentować latynoski temperament, gdyż w ostatnim meczu otrzymał czerwoną kartkę. Cztery lata później Maradona poprowadził drużynę narodową do zwycięstwa w kolejnych mistrzostwach świata. W Meksyku Albcelestes pod jego wodzą nie mieli sobie równych, pokonując w finale RFN, stosunkiem bramek 3:2. Oprócz świetnej gry na tamtym mundialu, Diego zapisał się w pamięci kibiców dwoma bramkami, które na stałe znalazły się w kronikach „najpiękniejsza” i „najbardziej kontrowersyjna”. W ćwierćfinałowym meczu z Anglią legendarny Argentyńczyk pierwszą bramkę strzelił ręką, a drugą po rajdzie od połowy boisku, po ominięciu niemal całej drużyny angielskiej. Maradona po meczu stwierdził, że przy pierwszej bramce pomogła mu „ręka Boga”, dopiero po 19 latach przyznał, iż zdobył tę bramkę niezgodnie z przepisami. Podczas Mistrzostw Świata w 1990 roku we Włoszech Maradona był kapitanem swojej reprezentacji. Z jego pomocą Argentyna dotarła do finału, pokonując po drodze m.in. Brazylię, Jugosławię i Włochy. W finale biało-niebiescy mieli zmierzyć sie z RFN. Pojedynek ten miał być odwetem Niemców za przegrany 4 lata wcześniej finał i był. Wygrali 1-0 po golu strzelonym z rzutu karnego w ostatnich minutach spotkania.
Jak się później okazało porażka z Niemcami była początkiem końca jego wspaniałej kariery. Niespełna rok po mundialu wykryto w jego organizmie niedozwolone środki antydopingowe. Efektem tego była 15-miesięczna dyskwalifikacja. Po niej Maradona przez rok reprezentował barwy hiszpańskiej Sevilli, skąd wrócił do Argentyny, do drużyny Newell’s Old Boys.
Mundial w roku 1994 był ostatnim w jego karierze, nie grał w nich prawie w ogóle, wykluczony za negatywny wynik testu antydopingowego. Po zakończeniu kariery zawodniczej próbował sił jako trener. Z marnym rezultatem. 30 października 1997 roku, w dniu swoich 37 urodzin oficjalnie zakończył karierę.
Pelé – właściwie Edson Arantes do Nascimento (ur. 23 października 1940 w Tres Coraçoes) – były brazylijski piłkarz.
Kariera i życie prywatne
Pele od urodzenia był związany z futbolem. Jego ojciec, Joao Ramos do Nascimento był środkowym napastnikiem, lecz kontuzja uniemożliwiła mu kontynuowanie kariery. Jego rodzina nie należała do zamożnych i jako chłopiec dorabiał jako pucybut. Pelego poznał były reprezentant Brazylii, Waldemar de Brito i zachwycony jego talentem, uczynił go piłkarzem Santos FC, gdzie zadebiutował w wieku 15 lat. W wieku 17 lat zadebiutował w reprezentacji Brazylii w meczu z Argentyną. Mimo młodego wieku został zabrany na Mistrzostwa Świata w 1958 roku w Szwecji. Początek tych mistrzostw Brazylia z Pele na ławce rezerwowych grała słabo. Wtedy trener Feola postanowił zaryzykować i wystawił go do pierwszego składu. Jego gra wprawiła kibiców w zachwyt, zaś Brazylia wygrała mistrzostwa. W nagrodę za występ dostał od miasta nowy samochód. Po mistrzostwach, jako gwiazda Santosu zdobywał mistrzostwa stanu Sao Paulo. Na kolejnych Mistrzostwach Świata w Chille zagrał tylko w dwóch meczach, gdyż doznał kontuzji. Mistrzostwa Świata w Anglii były w wykonaniu Brazylijczyków bardzo nieudane, a sam Pele nie mógł rozwinąć skrzydeł, gdyż padał ofiarą fauli. Na kolejne Mistrzostwa Świata w Meksyku, mimo deklaracji, że na nich nie wystąpi, pojechał. Zdobył tam mistrzostwo, a drużyna, w której grał uchodzi za jedna z najlepszych w historii. Po zakończeniu mistrzostw zrezygnował z występów w reprezentacji. W 1974 roku Pele zdecydował o zakończeniu kariery. Pożegnalny mecz oglądało z trybun ponad 200 tys. kibiców. Po pewnym czasie postanowił kontynuować karierę w klubie New York Cosmos, gdzie wówczas grali inni znani piłkarze. Ostatni oficjalny mecz z jego udziałem odbył się 1 października 1977 roku. Spotkały się w nim drużyny: Cosmosu i Santosu, a w każdym z klubów rozegrał po jednej połowie. Po zakończeniu kariery został dyrektorem sportowym Santosu. W 1995 roku został ministrem sportu Brazylii. Stanowisko to sprawował 3 lata. Próbował swoich sił, jako komentator telewizyjny. Napisał książkę ze swoimi wspomnieniami. Grał w filmie „Ucieczka do zwycięstwa” reż. Johna Hustona. Wziął udział w promowaniu wielu firm. Były to m.in.PepsiCo, Coca Cola, MasterCard, Puma AG. W 1999 r. Międzynarodowy Komitet Olimpijski ogłosił go najlepszym sportowcem XX wieku. Pelé jest także Ambasadorem Dobrej Woli UNESCO. Został obdarzony tytułem Komandora Orderu Imperium brytyjskiego przez królową Elżbietę II.
Osiągnięcia i Rekordy
Pelé z 12 bramkami jest na piątym miejscu listy najskuteczniejszych strzelców Mistrzostw Świata, zaraz po Ronaldo (15 goli), Gerdzie Mullerze (14 goli) Miroslavie Klose (14 goli) i Juście Fontaine (13 goli). Poza tym jest jedynym piłkarzem, który ze swoją drużyną aż trzykrotnie zdobywał Puchar Świata (1958, 1962, 1970). Karierę czynnego piłkarza zakończył mając na koncie 1281 goli strzelonych w 1367 meczach[potrzebne źródło]. Był autorem 92 hat-tricków. W jednym z meczów strzelił 8 bramek.
Z Santosem zdobył Puchar Interkontynentalny i Klubowy Puchar Ameryki Południowej.
Pele w reprezentacji Brazylii
Pelé wystąpił w 91 oficjalnych meczach reprezentacji narodowej i strzelił w nich 77 bramek. Debiutował 7 lipca 1957 przeciwko Argentynie w Rio de Janeiro. Zdobył w tym meczu gola, ale Brazylia przegrała 1-2. Był to zarazem jedyny występ w barwach „canarinhos”, w którym strzelił bramkę i zszedł z boiska pokonany. Razem z drużyną Brazylii zanotował 66 zwycięstw, 14 remisów i 11 porażek. Gole strzelał w 51 meczach (w 40 nie wpisał się na listę strzelców), siedmiokrotnie popisując się hat-trickiem (w tym dwukrotnie w meczach z Francją). Dwanaście razy zdobył 2 bramki, a 32 razy tylko jednego gola. Wystąpił przeciwko 29 drużynom narodowym, najwięcej przeciw Argentynie – 10 razy. Najczęściej (dziesięciokrotnie) trafiał do bramki Paragwaju.
Wystąpił w czterech edycjach Mistrzostwach Świata (1958, 1962, 1966 i 1970), które 3-krotnie z Brazylią wygrał. Zagrał w nich łącznie 14 meczów (12 zwycięstw, jeden remis i jedna porażka) i uzyskał 12 bramek.
Uczestniczył tylko w jednym turnieju Copa America (1959), w którym poprowadził Brazylię do 4 zwycięstw i 2 remisów, a także zdobył koronę króla strzelców (8 goli w 6 meczach). To jednak (wobec 5 zwycięstw i 1 remisu Argentyny) okazało się nie wystarczające do zdobycia tytułu i Brazylia zajęła 2. miejsce.
Przygodę z kadrą narodową zakończył 18 lipca 1971 meczem z Jugosławią (2-2), także w Rio de Janeiro.
Wystąpił ponadto w 23 nieoficjalnych meczach Brazylii i zdobył w nich 18 bramek. Wśród nich jest występ przeciwko reprezentacji FIFA (6 listopada 1968, wygrany przez Brazylię 2-1) uważany przez niektóre źródła (zwłaszcza brazylijskie) za oficjalny, jednak FIFA w 2001 roku wykreśliła go z listy meczów oficjalnych.
Brazylia nigdy nie przegrała mając w składzie Pelégo i Garrinchę (32 mecze, 29 zwycięstw).
GRUPA MEDIA INFORMACYJNE & ADAM NAWARA |
